چون انسان همه كارهاى خود را با اختيار و انتخاب خود انجام مى‏دهد يكنوع آزادى عمل براى خويش احساس مى‏نمايد و اين آزادى را مطلق يعنى بى قيد و شرط پنداشته خواهان آزادى كامل و از هر گونه محدوديتى گريزان است و بهمين دليل از هر ممنوعيت و محروميتى كه متوجه او شود رنج برده و بالاخره از هر تحديدى كه دامنگير وى گردد سنگينى و شكستگى مخصوص در خود احساس مى‏كند، از اينروى مقررات اجتماعى هر قدر هم كم باشد چون تا اندازه‏اى انسان را محدود مى‏سازد، مخالف طبع آزادى خواه وى خواهد بود.
از طرف ديگر اين مطلب را نيز مى‏فهمد كه اگر براى حفظ اجتماع و نظم آن حاضر نشود كه مقدارى از آزادى خويش را در برابر قوانين از دست دهد، هرج و مرجى بوجود خواهد آمد كه يكباره همه آزادى و آسايش او را نابود مى‏سازد.
چنانچه اگر لقمه‏اى از دست ديگرى بربايد بدون ترديد ديگران نيز لقمه‏ها از دست او خواهند ربود، و اگر دست ظلم و ستم بسوى كسى دراز كند ديگران نيز بوى ظلم و ستم خواهند كرد.
بدين جهت براى آنكه مقدارى آزادى براى خود نگهدارد از مقدارى از آن صرفنظر كرده و از روى ناچارى مقررات اجتماعى را محترم مى‏شمارد.